De Grote Vergadering

Schaarbeek heeft secretaresse Gonnie zo ver gekregen een alarm te installeren, zodat klokslag half 10 een soort kanonsshot door de luidsprekers klinkt. Tenminste: deze week. Vorige week was het marsmuziek, in aanzwellend volume. Op het alarm zijn naar keuze kennelijk vele muziekjes te installeren. Ik heb net mijn eerste kop koffie gepakt of daar klinkt het shot weer. Iedereen wordt geacht richting vergaderruimte te snellen om aan te schuiven.

Deze op het oog wat draconische maatregel was Schaarbeek naar eigen zeggen wel gedwongen om te nemen, omdat journalisten -van nature lui, werkschuw volk- nu eenmaal een harde hand nodig hebben. Ik zie hem al aanschuiven aan de grote tafel in de vergaderzaal. Als een generaal bezigt hij graag en veelvuldig oorlogsterminologie in ons bijzijn. ‘Kies een strijd die je kan winnen’, klinkt minstens één keer per vergadering.

Zweetplekken
“Pff, ik heb de uitzending niet gezien en heb ook geen ideeën voor verhalen”, hoor ik de verstrooide professor Henk zeggen terwijl hij de vergaderruimte inloopt. Net als bij alle andere kantoren worden er gesprekken gevoerd bij het koffiezetapparaat over ditjes en datjes. Marcel de boekhouder staat al met zweetplekken onder zijn overhemd te oreren over zijn vakantie met zijn nieuwe liefje. Zijn vrouw heeft hem de deur uitgezet toen ze achter hun relatie kwam. Wat zién ze toch in de man, vraag ik me af, terwijl collega-redacteuren naar de vergaderruimte lopen.

Uithuiszetting illegalen
Na wat gestommel en geschuif van stoelen is de Grote Vergadering weer begonnen. Schaarbeek kijkt om zich heen. “Wie heeft het gezien…?” Er valt een veelbetekenende stilte. Dreigend klinkt het: “Niemand? Dat hoop ik toch van niet?” Jessica, een jong gedreven redacteur die naast me zit, neemt hakkelend het woord. ‘Ehm, het onderwerp over die uit huiszetting van illegalen vond ik mooi gemaakt. Vooral de openingsshots. Jammer alleen dat er weinig kanttekeningen werden geplaatst. Die illegalen konden helemaal leeg lopen.” Schaarbeeks gezicht betrekt.

Het item is gemaakt door zijn rechterhand Jorrit. En Jorrit kan doorgaans niets fout doen. Al doet hij een stand-upper op zijn hoofd. ‘Hoe bedoel je, leeglopen?’ blaft hij Jessica af. ‘In Jorrit’s vragen was de kritische ondertoon heel duidelijk. We moeten in de journalistiek niet bang zijn om mensen mee te laten voelen met onze geïnterviewden.  Dat is niet leeglopen, dat is méévoelen!” Jessica kijkt wat bedremmeld en houdt wijselijk haar mond. “Iemand nog een opmerking over de uitzending?” vraagt Schaarbeek terwijl hij dreigend de groep rondkijkt en verdere vragen afkapt. “Goed, dan nu de komende uitzendingen. Voor overmorgen is het planbord nog bijna leeg. Ideeën?”

Boekenweekgeschenk
Fara fluistert voorzichtig in mijn richting: ‘Jessica is haar bonuspunten nu wel kwijt’. De tafels in de vergaderruimte stond rondom opgesteld en tegenover ons neemt het Kunstgebit het woord. Als oudgediende op de redactie durft hij meer dan anderen. Fara en ik vinden hem een kwal, die beter in de schrijvende journalistiek had kunnen blijven. Van tv-maken heeft hij evenveel verstand als van kantklossen.  “Eh, zoals jullie waarschijnlijk ook gisteren hebben gelezen, gaat Tommy Wieringa dit jaar het boekenweekgeschenk schrijven. Moeten we hem niet uitzetten voor een ‘exclusief’ interview?” Of in die week volgen?”
Het enthousiasme is niet direct groot. “Ik had hem al uitgezet maar hij wil steeds niet” roept Henk, waarna Fara toevoegt: “Ik zag hem gisteren al bij I-nieuws (ons grootste concurrent) in een uitgebreid interview.” Jorrit neemt als laatste het woord: “Ik heb vroeger bij hem op school gezeten en hij was best een lul”.

Dit doorslaggevende element is voldoende voor Schaarbeek: ‘Exit Wieringa dus. Kunnen we er niet iets omheen verzinnen, die boekenweek?’

Geplaatst in Algemeen | Een reactie plaatsen

Een dag in kantoortuin Mediapark

Het is bijna tien over negen als ik met de bakfiets gehaast het terrein van de OTAN (Omroep tot Algemeen Nut) op kom fietsen. Shit, shit weer te laat. Eerst Jorin op school afleveren en toen Janneke op de crèche. Bijna rij ik de geparkeerde fiets met drie wielen van collega Ankie omver.

Regieassistente Ankie
Sinds Ankie bij ons werkt heb ik mijn zwaar bevochten plekje voor de bakfiets moeten afstaan aan die driewieler, waar ik flink van baal. Ankie heeft een spastische aandoening en was ooit regieassistente bij Nederland mist Beweging. Het programma werd vroegtijdig afgebroken doordat de presentator een omvangrijke wietplantage op zolder bleek te hebben en een werkstraf kreeg opgelegd. Toen zaten ze bij de OTAN met Ankie -vast contract en twintig dienstjaren- in hun maag. Nu was ze doorgeschoven naar ons, alle protesten van Schaarbeek ten spijt.

Ik loop de redactie op en zie Schaarbeek gehaast binnenkomen. Haar in de war, aktetasje zwiept heen en weer. Pffff, gelukkig is hij dit keer ook te laat, anders kon ik in Het Kantoortje verschijnen. Wat zou er met hem zijn vandaag?

Schaarbeek
Schaarbeek is sinds een jaar of twee onze vaste hoofdredacteur. Haalden we eerst opgelucht adem omdat we eindelijk verlost waren van Herman alias De Vos – een doorwinterde, shagrokende pokdadige man die brullend commando’s gaf – nu hadden we het idee met Schaarbeek een wolf in schaapskleren binnengehaald te hebben. Althans – ik had idee. En Fara, mijn beste vriendin en collega op de redactie, eveneens.

Als ik de kantorentuin inloop en wil neerploffen achter de computer, zie ik dat mijn rode bureaustoel verdwenen is. Met vijftig man op de redactie gebeurt dit om de haverklap. Zelfs de achterop geplakte stickers ‘AFBLIJVEN!! CHRISTY’ en ‘DON’T EVEN THINK ABOUT IT’ kan collega’s niet weerhouden. Collega Kees had zijn door de arbo ingestelde bureaustoel inmiddels vastgelegd aan een ketting. De hele redactie had hem uitgelachen, totdat bleek dat Kees een uur eerder aan het werk kon omdat hij geen tijd kwijt meer was om elke ochtend zijn bureaustoel en koptelefoon (eveneens aan de ketting) te zoeken.

Ik zie dat Ankie haastig in haar papieren zoekt terwijl ze iemand aan de telefoon heeft. Rode vlekken kruipen in haar nek omhoog. Ankie heeft zo te zien dagdienst en dan zit er extra druk op de ketel. Bij Nederland mist Beweging hoefde ze alleen maar knopjes in te drukken en regieschema’s in te vullen.

Rover 75
Net als ik mijn jas wil uitdoen en de dagelijkse gang naar het koffiezetapparaat wil te maken, gaat de telefoon op mijn bureau. Huh? De vaste lijn? Nu al? ‘Ja, met DeRoodVanderZwamCommunications, goedemorgen. Spreek ik met Christy….?’ Ik krijg een wat arrogante man met een geaffecteerd accent aan de lijn. Oh ja, herinner ik me, en ik zit meteen rechtop. Het is de meneer van het ‘externe’ communicatiebureau. Ik zie hem al zitten in zijn nette pak achter zijn immense bureau met uitzicht op industrieterrein Kwakerveen. Zijn BMW station staat geparkeerd naast de Rover 75 van de directeur van DeRoodVanderZwamCommunications. Ik fantaseer altijd graag over dit soort mensen. “Wij denken dat dit buitengewoon interessant kan zijn voor uw rubriek. Binnenkort, op 12 juli, is het Nationale Onkruiddag, waar wij namens een klant de communicatie voor verzorgen.” Ik antwoord: ‘Sorry? Onkruid?’ Heb ik hiervoor mijn kop koffie gemist?

Geplaatst in Algemeen | Getagged , , , | Een reactie plaatsen